Mini Pavlove z czekoladowym serkiem kremowym i krokantem fistaszkowym z pomarańczą

18 stycznia 2016 // Brak komentarzy

Myśląc o szybkim deserze zawsze w pierwszej kolejności wpadam na bezę. Tak, piecze się prawie półtorej godziny. Tak, krem, który Wam zaproponuję, trzeba studzić przez noc. Ale samej pracy mamy tu dosłownie kilka minut – wykona ją za Was robot, a jeśli posługujecie się mikserem ręcznym, zdążycie w trakcie przygotowania co najwyżej zaparzyć drugą ręką herbatę. Dlatego jeśli nie macie tortowej weny, a chcielibyście kogoś zacnie ugościć, nie ma nic lepszego niż Pavlova :) A własna porcyjka jej miniaturowej wersji prezentuje się naprawdę wyjątkowo. Nie wiem dlaczego, ale wiele osób obawia się pieczenia bezy, a taki deser robi na nich spore wrażenie. Tym lepiej dla tych, których nie przeraża rzeźbienie w białkowej pianie!

Krem jest bardzo podobny do tego, który pojawił się w szafranowych rożkach. Białą czekoladę zastąpiłam mleczną, a zamiast podkręcać smak masłem z orzechów laskowych, osobno przygotowałam krokant fistaszkowy ze skórką pomarańczową. Bezy same w sobie zawierają sporo cukru, dlatego krem słodzimy właściwie samą czekoladą. Ma przyjemny, słonawy posmak, który dobrze równoważy słodycz i sprawia, że deser można pochłonąć ze smakiem bez efektu zamulenia :)

Bezy (8 sztuk):

✔ 4 białka
✔ 200g drobnego cukru
✔ 2 łyżeczki mąki ziemniaczanej
✔ 1 łyżeczka octu winnego

Piekarnik rozgrzewamy na termoobiegu do 175°C.

Białka ubijamy na sztywno, pod koniec dodając w małych porcjach cukier. Gdy masa będzie bardzo gęsta i błyszcząca, dosypujemy mąkę i dolewamy ocet. Dokładnie mieszamy na wysokich obrotach miksera.

Przygotowujemy dwie blaszki (bezy mogą piec się równocześnie na różnych poziomach piekarnika) i dwa arkusze papieru do pieczenia. Na obu pergaminach odrysowujemy czterokrotnie (zachowując odstępy) miseczkę o średnicy około 11 centymetrów. Na każdy z okręgów wykładamy po 2-3 łyżki masy zostawiając przy krawędzi centymetrowy margines, małą łyżeczką formujemy na samym środku zagłębienie na krem.

Temperaturę rozgrzanego piekarnika zmniejszamy do 100°C, wstawiamy bezy na 70 minut. Upieczone studzimy przy uchylonych drzwiczkach, ostrożnie odrywamy od papieru dopiero gdy wystygną. W środku, pod skorupką, powinny lekko się ciągnąć.

Krem:

✔ 200g śmietanki kremówki 36%
✔ 125g serka Philadelphia
✔ 100g mlecznej czekolady

Podgrzewamy śmietankę, serek i czekoladę, regularnie mieszamy aż do połączenia składników. Nakrywamy rondelek folią spożywczą i po ostudzeniu wstawiamy do lodówki na kilka godzin, najlepiej na noc.

Schłodzony krem ubijamy na sztywno, wykładamy łyżeczką w równych porcjach na bezy.

Krokant orzechowy:

✔ 20g masła
✔ 50g drobnego cukru
✔ 50g posiekanych orzeszków ziemnych, bez soli
✔ skórka otarta z połowy pomarańczy

Na rozgrzanej patelni roztapiamy masło, równomiernie zasypujemy cukrem. Pilnujemy, by karmel się nie przypalił – w razie czego wystarczy zmniejszyć płomień, zdjąć na kilka sekund patelnię z ognia i zamieszać drewnianą lub silikonową łopatką. Pod żadnym pozorem nie wolno próbować roztopionego cukru – jest bardzo gorący. Wsypujemy na patelnię posiekane orzechy, dodajemy skórkę pomarańczową i mieszamy, aż składniki pokryją się karmelem. Całość wylewamy równą warstwą na pergamin i dopiero gdy wystygnie kroimy na niewielkie kawałki. Orzeszkami obsypujemy udekorowane kremem bezy.

Smacznego!

Sernikowa tarta dyniowa pod bezową pianką

3 listopada 2014 // 25 Komentujących

Witam wszystkich stęskniona okrutnie! Nareszcie znalazła się chwila na wrzucenie notki, wielkie uf-uf. Po wiadomej robótce (wiem że jestem monotematyczna, ale premiera książki już lada dzień!) miałam do nadrobienia trochę rzeczy, a i nie ukrywam że pogodowe przejście w tryb zmarzlucha przeżywam zazwyczaj dość boleśnie i jeśli nie muszę, nie wychodzę spod koca. A wierzcie mi, w ten ziąb po wieczornym powrocie z treningu kocyk stoi najwyżej w hierarchii, szczególnie że kiedy tylko mogę poruszam się wszędzie rowerem. Chwała mojej niezmordowanej kuzynce za cudowną kurtkę biegową, dzięki której nie muszę opatulać się w pięć polarów i dwa swetry :) Poza tym kilka wieczorów uciekło mi z serialem The Knick, a już obawiałam się, że po Breaking Bad nigdy nie wyjdę z serialowej żałoby. Inna sprawa, że jak już się kompletnie wkręciłam, skończył się sezon. Ot, klasyka żywota mojego.

Mam na dysku trochę zaległych zdjęć i głowiłam się, co dziś wrzucić – zawieruszył się nawet tort piña colada (tak, można z niesmakiem zerknąć za okno, chociaż muszę uczciwie przyznać, że po tygodniu mgły ostatni weekend zaskoczył słońcem), jak łatwo się domyślić przygotowany w samym środku lata… też będzie (w końcu Dexter pozował razem z ciastem, to nie może przepaść choćbym miała te kokosy i ananasy wrzucić w samo Boże Narodzenie!), ale jednak postanowiłam przywitać się z Wami czymś adekwatnym do trwającego sezonu. Będzie tarta :) A przyprawa, której użyłam do masy sernikowej, przyda Wam się mam nadzieję do kawy, kakao czy innych deserów, szczególnie tych dyniowych. Kusi mnie żeby zrobić sernik w tych samych smakach, ale oczywiście ze znacznie większym „środkiem”! Ostatnio jednak stronię od słodyczy i padło na takich skromnych rozmiarów wypiek. Przysięgam, zjadłam jeden kawałek! Bolało, ale rozdałam. Prawda, że jestem dzielna? ;) Mam nadzieję, że moje stare jeansy dojdą do tego samego wniosku i niedługo się dopną ;)

Przyprawa „pumpkin spice”:

✔ 2 łyżki cynamonu
✔ 2 łyżeczki imbiru
✔ 1 łyżeczka gałki muszkatołowej
✔ 12 ziarenek ziela angielskiego
✔ 1 łyżeczka goździków

Wszystkie przyprawy umieszczamy w moździerzu, młynku do kawy lub w małym malakserze. Rozdrabniamy na proszek i przesypujemy do szczelnego pojemniczka.

Ciasteczkowy spód:

✔ 230g herbatników zbożowych
✔ 90g orzechów włoskich
✔ 120g roztopionego masła
✔ szczypta cynamonu

Formę do tarty – najlepiej z wyjmowanym dnem – o wymiarach 36×13 centymetrów lub okrągłą o średnicy około 25 centymetrów smarujemy masłem.

Wszystkie składniki spodu mielimy w malakserze na mokry piasek. Wylepiamy nim mocno dno i boki formy, odstawiamy do lodówki na czas przygotowania masy.

Masa sernikowa:

✔ 200g serka kremowego Philadelphia w temperaturze pokojowej
✔ 115g drobnego cukru
✔ 2 łyżki śmietanki kremówki 36% w temperaturze pokojowej
✔ jajko w temperaturze pokojowej
✔ 150g purée z dyni* w temperaturze pokojowej
✔ łyżeczka przyprawy „pumpkin spice”

Rozgrzewamy piekarnik do 190°C. Serek kremowy miksujemy z cukrem i śmietanką. Dodajemy jajko, przyprawę i purée. Mieszamy do połączenia składników, wylewamy masę na ciasteczkowy spód, wyrównujemy i zapiekamy przez 20-25 minut. Zostawiamy do ostygnięcia w uchylonym piekarniku.

* Aby przygotować purée, należy usunąć ze środka dyni pestki i włókna tak, aby pozostał sam miąższ. Dynię można podzielić na mniejsze kawałki, ułożyć na folii aluminiowej skórą do góry i piec do miękkości w 200°C przez 40-60 minut (w zależności od wielkości kawałków). Upieczony miąższ bardzo łatwo oddzielić od skórki łyżką, trzeba go jeszcze odsączyć z wody (np. wyciskając przez chustę serowarską) i zmiksować na gładko blenderem. Gotowe purée można przechowywać w lodówce do tygodnia lub zamrozić.

Beza szwajcarska:

✔ 3 duże białka
✔ 150g drobnego cukru
✔ łyżeczka ekstraktu z wanilii

W kąpieli wodnej (czyli w żaroodpornej misce ustawionej nad garnkiem z gotującą się wodą tak, by jej spód nie dotykał powierzchni wrzątku) przez kilka minut mieszamy białka z cukrem i ekstraktem pilnując, aby cukier nie osadzał się na brzegach miski i całkowicie się rozpuścił. Kiedy to nastąpi, zdejmujemy mieszankę znad wody i ubijamy białka przez kilkanaście minut aż zupełnie ostygną, a spód miski będzie chłodny. Masę przekładamy do rękawa cukierniczego zakończonego tylką o średnicy 1 centymetra. Wyciskamy bezowe kropelki na powierzchnię sernika, przypalamy z wierzchu palnikiem do crème brûlée lub wstawiamy na chwilę do piekarnika z funkcją grilla. Gotowe! :)

Smacznego!

Pistacjowa Pavlova

17 kwietnia 2014 // 16 Komentujących

Z niemałym zdziwieniem zauważyłam ostatnio, że nie było tu jeszcze przepisu na najczęściej pojawiające się u nas w domu cudo – Pavlovą. Moja mama ją uwielbia, o sobie nawet nie wspominam, bo oczy mi się świecą na widok większości słodkości ;) Tak czy siak to jeden z niewielu deserów, przy którym wszyscy jak jeden mąż zapominają o diecie i postanowieniach i proszą o dokładkę. Tak, tak, nawet ci, którzy potrafią malutki kawałek serniczka przekroić na pół i ściemniać, że się przejedli. Zaczęłam więc planować jakie wariacje zamieszczę na blogu – a to tę, którą kiedyś robiłam na Święta, a potem może tamtą z Sylwestra… wyszło jak zwykle. Widzicie tutaj zupełnie inną, która w ogóle nie miała się tu znaleźć. Dlatego też mam tylko finalne zdjęcia – aż trochę dziwnie się czuję nie wrzucając serii krok po kroku. Bezę przygotowałam pod konkretne zlecenie od Klienta, a że aura niedawno była łaskawa (nie to co teraz, halo? jest tam ktoś? zimno, wieje, reklamacja!), wytargałam mój fotograficzny dobytek na pole. Sesja poszła gładko, słońce zajść nie chciało, a zza stołu zaczęły się uśmiechać gałęzie i ułamany konar naszego ogrodowego orzecha. Najadłam się przez niego kiedyś strachu, bo te resztki drzewa z początku nie leżały sobie spokojnie na ziemi, ale spadły na mój poczciwy samochód kiedy przez Kraków przetaczał się niesławny orkan Ksawery. Całe szczęście skończyło się na drobnych ryskach na dachu, a jak wiadomo blizny dodają mężczyźnie charakteru, więc mój Miecio – moja droga, poczciwa Złota Strzała – stał się rasowym pojazdem po przejściach. O mało a beza też skończyłaby z ranami bojowymi – gałęzie to niezbyt stabilne podłoże dla patery ;)

Od dawien dawna skorupkę robię według przepisu Lindy z Call Me Cupcake. Udaje się zawsze pod warunkiem, że ładnie ją uformujecie i nie zostawicie zbyt grubego dna – w przeciwnym wypadku może się dobrze nie obsuszyć i pozostać wilgotna na spodzie. Nadzienie delikatnie potraktowałam zielonym barwnikiem – jak już pisałam Pavlova miała głównie wyglądać do zdjęcia, a oczywiście część pistacji przeznaczonych do kremu wcięłam na sucho samaniewiemkiedy. Taka sytuacja…

Beza:

✔ 4 białka
✔ 225g drobnego cukru
✔ 2 łyżeczki skrobi kukurydzianej
✔ 1 łyżeczka octu winnego

Piekarnik rozgrzewamy do 175°C.

Białka ubijamy na sztywno, pod koniec dodając w małych porcjach cukier. Gdy masa będzie bardzo gęsta i błyszcząca, dosypujemy skrobię i dolewamy ocet. Dokładnie mieszamy na wysokich obrotach miksera.

Na papierze do pieczenia rysujemy okrąg niewiele większy od małego talerza, wykładamy na niego ubite białka. Z pomocą łopatki formujemy koszyczek wyciągając masę białkową ku górze. Możecie sobie pomóc wykonując równocześnie grzbietem dużej łyżki dokładnie ten sam ruch od wewnątrz koszyczka. Koniecznie zostawcie trochę masy na spodzie, beza musi mieć dno – niezbyt grube, ale obecne ;) Jeśli nie zależy Wam na fantazyjnym wykończeniu, możecie po prostu równomiernie wyłożyć białka na papier i zrobić w nich zagłębienie.

Temperaturę rozgrzanego piekarnika zmniejszamy do 100°C, wstawiamy bezę na 90 minut. Upieczoną studzimy przy uchylonych drzwiczkach, ostrożnie odrywamy od papieru dopiero gdy wystygnie.

Nadzienie:

✔ 80g pistacji (bez skorupek)
✔ 200ml śmietanki kremówki 36%
✔ 200g serka mascarpone
✔ 2 łyżki cukru pudru
✔ zielony barwnik spożywczy (opcjonalnie)

✔ 20g siekanych pistacji

Orzechy mielimy na masło w młynku do kawy. Uważajcie, żeby nie spalić urządzenia – włączamy je kilka razy dosłownie na sekundy, po każdym mieleniu zdejmujemy masę ze ścianek.

Śmietankę ubijamy na najwyższych obrotach miksera, nie poruszając zbyt gwałtownie widełkami. W osobnej misce krótko miksujemy mascarpone do napuszenia, dosypujemy cukier puder. Mieszamy osłodzony serek ze śmietanką, na końcu dodajemy masło pistacjowe i ewentualnie odrobinę barwnika. Bezę najlepiej nadziewać tuż przed podaniem, wykładając masę w artystycznym nieładzie ;) Posypujemy siekanymi orzechami.

Smacznego!

Tarta dyniowa pod bezą

6 grudnia 2013 // 14 Komentujących

Powitawszy! Wreszcie zabrałam się do dyniowej notki, jak zwykle w myśl hasła „lepiej późno, niż wcale”. Ale nie o tym, najpierw kilka słów wstępu.

Części z Was, a już w szczególności Krakusom, powinno co nieco zaświtać na dźwięk słów Najedzeni Fest. Dla formalności: to – a jakże – festiwal kulinarny, podczas którego nie tylko można spróbować przeróżnych kuchni, mieszając w krótkim czasie porcję hummusu z tartaletkami crème brûlée (tak, tak, to z autopsji, o dziwo w takich miłych okolicznościach żołądek bywa nad wyraz wyrozumiały), ale i wyposażyć się w przetwory, wyroby regionalne, warzywa, czy akcesoria na których widok człowiek staje jak wryty nie wiedząc, czy ma najpierw oglądać gadżety, czy od razu biec załatwiać kredyt. Bardzo się ucieszyłam na wieść o drugiej edycji, oczywiście jak to w praktyce bywa kompletnie nie mogłam się sądnego dnia wyzbierać w domu. Od ponad tygodnia Viri powtarzała mi, że będą dynie i koniecznie trzeba coś kupić, szczególnie że odmian ma być milion. Zanotowałam w pamięci. Na miejscu umówiłam się z Magdą, więc z początku cała uwaga skupiła się na poszukiwaniach, w których to ja – chodzący GPS, okazałam się najsłabszym ogniwem. Dość wspomnieć, że stojąc pod wielkim napisem Recepcja usilnie próbowałam od Magdy wyciągnąć, gdzie niby coś takiego się znajduje. W międzyczasie dwie grupki znajomych niezależnie od siebie zarekomendowały tajski makaron, dyńki więc powędrowały gdzieś w tył głowy. Poleciałam po ostatnią porcję sławnego makaronu, niestety ostatecznie podwędziła mi ją jakaś pani. Smuteczek. W zamian mimo dawnych, traumatycznych doświadczeń z zupą dyniową, zamówiłam przepyszny pikantny krem i odwiedziłam stanowisko dziewczyn z White Loft, które znowu wyciągnęły dyniowy temat na tapetę pokazując maluśkie, przesłodkie Baby Boo, które tu i ówdzie ozdabiały ich stolik. Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, ba!, krzyczały gdzie mam się udać. I co? I zapomniałam. Zapomniałam o JEdyniach.

Może to i lepiej, bo tydzień później wybrałam się do Wawrzeńczyc nadrobić tę wpadkę i zobaczyć, co straciłam. Z Najedzonych na pewno nie przytargałabym 25 kilogramów przeróżnych dyń – od maleńkich, ozdobnych Baby Boo, przez popularne Hokkaido, po wielkie i słodkie Tahitian Melon. A to i tak nie wszystkie odmiany jakie kupiłam. Świetne miejsce, jeśli za jednym zamachem chcecie zrobić zapasy na zimę by móc piec ciasta, gotować zupy, przygotowywać ravioli, czy zwykłe-niezwykłe frytki. Przyznaję się bez bicia, że moje pojęcie o tym warzywie było zerowe i dość stereotypowe. Teraz jest ciut, ciut większe – nie sposób było przyswoić całego ogromu wiedzy, jakim zalała mnie przesympatyczna reprezentantka farmy (mam fatalną pamięć do imion, przepraszam!). Wiem przynajmniej, którą dynię mam do czego, to najważniejsze ;) Wiem też, żeby nie do końca sugerować się wyglądem i średnio apetycznymi nazwami (brodawkowa? ałć!). Jakby życie nie było wystarczająco skomplikowane… ;)

Powyżej kilka migawek z farmy JEdynie, teraz czas na świetną tartę o niezbyt słodkim, ale wyraźnie dyniowym nadzieniu, schowanym pod solidną warstwą bezy. Dla efektu przygotowałam swoją w wysokiej, ceramicznej formie. Jeśli niestraszne Wam ewolucje z dwiema łopatkami do ciasta – polecam, jeśli natomiast boicie się katastrofy przy gościach, lepiej wybierzcie wariant z ruchomym dnem. Niestety o ile dobrze kojarzę dwuczęściowe formy są raczej płytkie, więc nie zmieści się w nich całe nadzienie. Zależało mi żeby ciasto było konkretne i masa stanowiła jego najważniejszą część, całe szczęście za każdym razem gdy ją przygotowywałam udawało się wydostać po nieuszkodzonym kawałku dla każdego chętnego.

Ciasto na spód:

✔ 250g mąki pszennej
✔ 100g cukru pudru
✔ 100g zimnego masła pokrojonego w kosteczki
✔ 2 jajka
✔ szczypta soli

W stożku uformowanym z przesianej mąki robimy zagłębienie na pokrojone w drobną kostkę masło, cukier puder i sól. Delikatnie rozcieramy składniki starając się nie rozgrzać masła dłońmi. Można wspomóc się malakserem, można też całość siekać nożem – masa dłużej pozostanie chłodna. Po chwili wbijamy jajka i szybko wyrabiamy ciasto. Gotowe formujemy w kulę, lekko spłaszczamy i zawijamy w folię spożywczą. Powinno spędzić w lodówce przynajmniej godzinę.

Chłodne ciasto wałkujemy na grubość około 3 milimetrów, podsypując lekko mąką. Nasmarowaną masłem, głęboką formę o średnicy około 26 centymetrów wykładamy warstwą ciasta (najlepiej nawinąć je na oprószony mąką wałek i ostrożnie rozwijać tuż nad formą), dociskamy, docinamy brzegi rolując wałkiem po krawędzi formy, kilkakrotnie nakłuwamy lekko dno widelcem. Zakrywamy całość pergaminem, zasypujemy ceramicznymi kulkami do pieczenia lub fasolą. Spód tarty powinien się piec w 180°C przez około 25 minut – pierwsze 20 minut pod obciążeniem, ostatnie 5 bez. Gotowy odstawiamy do przestygnięcia.

Nadzienie:

✔ 450g purée z dyni
✔ 150g drobnego cukru
✔ 180ml śmietanki kremówki 36%
✔ 3 jajka
✔ 1 łyżka mąki ziemniaczanej
✔ solidna szczypta cynamonu

Aby przygotować dyniowe purée, należy usunąć ze środka warzywa pestki i włókna tak, aby pozostał sam miąższ. Dynię można podzielić na mniejsze kawałki, ułożyć na folii aluminiowej i piec do miękkości w 200°C przez 40-60 minut (w zależności od wielkości kawałków). Upieczony miąższ bardzo łatwo oddzielić od skórki łyżką, trzeba odsączyć go z wody i zmiksować na gładko blenderem. Gotowe purée można przechowywać w lodówce przez tydzień.

Wszystkie składniki nadzienia miksujemy na jednolitą masę. Wylewamy ją na spód tarty, wystające ponad poziom fragmenty ciasta osłaniamy przed nadmiernym zrumienieniem cienkimi paskami folii aluminiowej tak, by folia nie zanurzyła się w masie. Nadzienie będzie bardzo rzadkie, ale wystarczająco zgęstnieje pieczone przez 50-60 minut w 180°C. Gotowe odstawiamy do ostygnięcia.

Beza:

✔ 4 białka
✔ 200g drobnego cukru
✔ 2 łyżeczki mąki ziemniaczanej
✔ 1 łyżeczka białego octu winnego

Białka ubijamy na sztywną pianę, nie przerywając miksowania wsypujemy do nich po łyżce cukru. Gdy masa będzie bardzo gęsta i błyszcząca, dodajemy mąkę i ocet. Chwilę miksujemy. Wykładamy na tartę łyżką lub łopatką, tworząc nieregularne fale, zapiekamy przez 20 minut w temperaturze 180°C. Przed podaniem tartę studzimy w chłodnym miejscu.

Smacznego!

Jogurtowo-bezowe deserki z musem z kiwi i truskawek

17 maja 2013 // 40 Komentujących

Witajcie :) Ja i mój Leń po długich bojach doszliśmy do kompromisu – będzie notka! Przez parę dni kapryśna panna Pogoda działała na rzecz pana Lenia, ale udało się wreszcie wyciągnąć słońce zza chmur, zakręcić podniebny prysznic i podbić temperaturę. Uff! Czyli co? Piknik chyba jak najbardziej na miejscu :) A jak piknik, to przecież powinno być lekko, łatwo, przyjemnie i tak, by nie pobrudzić sobie rączek. Krótko mówiąc dzisiejszy przepis do skomplikowanych nie należy, a do tego łatwo da się zapakować do słoiczka. Gdzie ów słoiczek powędruje – tu już miejsce na Waszą inwencję, z mojej strony mogę Wam tylko życzyć, żeby tam gdzie się wybieracie z koszykiem nie żyły zastępy mrówek gustujących w kiwi. Tudzież truskawkach. Tudzież bezach. Oj, może być ciężko, natuuura… ;) Choć patrząc na szlaki biegnące po blatach mojej kuchni dochodzę do wniosku, że natury te wyrachowane, drobne potworki wcale do szczęścia nie potrzebują…

Przepołowiony, ale jednak doprawiony sokiem z cytryny (nie pomijajcie, wychodzi super!) przepis na bezy wygrzebałam u Doroty.

Bezy (25 sztuk):

✔ 2 białka
✔ szczypta soli
✔ 1 łyżeczka soku z cytryny
✔ 120g cukru pudru

Piekarnik nagrzewamy do 110°C, włączamy funkcję termoobiegu. Blaszkę wykładamy papierem do pieczenia. Białka ubijamy wraz ze szczyptą soli na sztywno, dodajemy sok z cytryny i nadal miksujemy na najwyższej mocy miksera. Stopniowo, po łyżeczce, dodajemy cukier puder nie przerywając mieszania. Kiedy masa stanie się bardzo gęsta i sztywna, przekładamy ją do rękawa cukierniczego i wyciskamy na papier zachowując niewielkie dostępy.

Bezy będą piekły się przez godzinę, studzimy je w piekarniku przy lekko uchylonych drzwiczkach. Z zewnątrz powinny być chrupkie, w środku lekko ciągnące – ogromny plus, bo podczas wkruszania do deserków środek będzie sobie można ukradkiem zjeść ;) Ale ćśśś…

Deserki (4 porcje w naczynkach o pojemności 300ml):

✔ 80g ciasteczek zbożowych lub maślanych
✔ 650g jogurtu greckiego
✔ 200g truskawek
✔ 4 owoce kiwi
✔ 2 łyżki cukru trzcinowego
✔ 2 łyżki soku z limonki

Ciasteczka drobno kruszymy, powstały piasek dzielimy równo między słoiczki, dociskamy do dna wąską szklanką. Swoje deserki robiłam z ciastkami zbożowymi, możecie równie dobrze użyć delikatniejszych, maślanych ciasteczek.

W osobnych miskach rozdrabniamy blenderem kiwi i truskawki, do każdej porcji owoców dodajemy po łyżce cukru i soku z limonki.

Do każdego słoiczka nakładamy kolejno: trzy łyżki jogurtu, rozkruszoną bezę, mus z kiwi, ponownie trzy łyżki jogurtu z rozkruszoną bezą, mus truskawkowy, jeszcze raz jogurt i dwie rozkruszone bezy. Każdą porcję dekorujemy całą bezą.